Szczepionki autogeniczne wg Prawa Farmaceutycznego (Dz.U. nr 45 z dnia 27 lutego 2008 r. tekst ujednolicony art. 3.1 pkt. 4 ustęp 6)
„Są to preparaty lecznicze immunologiczne weterynaryjne wytworzone z patogenów pochodzących od zwierząt znajdujących się w danym gospodarstwie i przeznaczone są do leczenia zwierząt występujących w tym samym gospodarstwie”.
Proces skonstruowania szczepionki autogenicznej rozpoczyna się w momencie pobrania próbek do badań. Próbki do badań należy pobierać w ostrej fazie zakażenia z narządów wewnętrznych dotkniętych procesem chorobowym, jam kości długich oraz mózgu. Próbki do badań mogą stanowić również wymazy pobrane przyżyciowo, martwe zwierzęta oraz w wypadku krów z objawami mastitis – mleko.
Kolejnym etapem jest izolacja bakterii i określenie ich chorobotwórczości. Identyfikację gatunku potwierdzamy zawsze metodą MALDI TOF-MS.
Określenie właściwości i cech charakterystycznych bakterii dokonujemy poprzez:
- E. coli – serotypizacja i badanie czynników wirulencji metodami biologii molekularnej
- ORT – serotypizacja
- Clostridium perfringens – określenie typu i poziomu produkcji toksyn
W przypadku izolacji bakterii w stadach uprzednio szczepionych szczepionkami autogenicznymi możemy sprawdzić, czy wyizolowana bakteria znajduje się w stosowanej szczepionce autogenicznej i przy potwierdzeniu jej patogenności uzupełnić skład.
Stosujemy 2 rodzaje adiuwantów:
- wodorotlenek glinu
- adiuwanty olejowe.
Optymalna ilość składników (gatunków bakterii) w szczepionce wynosi 3. Po konsultacji z laboratorium może zostać zwiększona do nie więcej niż 5.
Produkowane przez nas szczepionki są inaktywowane – każda seria przechodzi badania jałowości oraz badanie cech fizycznych (stabilność emulsji).
Dawkowanie oraz warunki przechowywania są podane na etykiecie.
Produkt może być zamawiany i stosowany tylko przez lekarza weterynarii i powinien być podawany tylko pod jego nadzorem.